مذاکره بین آمریکا و ایران

بسمه تعالی
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی “همگام با خادمان جمهور“؛ موضوع مذاکره بین آمریکا و ایران همواره یکی از چالش برانگیزترین مسائل در سیاست بینالملل بوده است. این دو کشور با تاریخچهای طولانی از تنشها و سوءتفاهمها، به ویژه در چند دهه اخیر، به نظر میرسد که در حال حاضر در آستانه یک فصل جدید از روابط خود هستند. با توجه به تحولات اخیر و آلارمها و چراغ سبزهایی که دو کشور به یکدیگر دادهاند، به بررسی ابعاد مختلف این موضوع میپردازد.
■ در سالهای اخیر، به ویژه در دوران ریاست جمهوری قبلی دونالد ترامپ، شاهد تحولات قابل توجهی در روابط ایران و آمریکا بودیم. ترامپ با خروج از توافق هستهای برجام، فشارهای اقتصادی و سیاسی زیادی به ایران وارد کرد. این اقدام باعث افزایش تنشها در خاورمیانه و تشدید بحرانهای انسانی در ایران شد. اما در دوره جدید ریاست جمهوری ترامپ، برخی از سیگنالها نشاندهنده تمایل به مذاکرات مجدد با ایران در چارچوپ مشخصی دارد.
در دوران ریاست جمهوری جو بایدن، رویکردی متفاوت در پیش گرفته شد. دولت بایدن به دنبال بازگشت به توافق هستهای و کاهش تنشها بود. این تغییر رویکرد میتواند فرصتی برای آغاز گفتوگوهای جدید باشد. همچنین، برخی از تحلیلگران بر این باورند که تحولات جهانی، از جمله بحرانهای اقتصادی ناشی از پاندمی کووید-۱۹ و جنگ اوکراین، میتواند بر روی سیاستهای دو کشور تاثیرگذار باشد.
■ آیتالله خامنهای، رهبر انقلاب اسلامی، نیز در چندین نوبت به ضرورت احترام متقابل در مذاکرات اشاره کرده است. ایشان بر این نکته تاکید دارند که هرگونه مذاکره باید با حفظ عزت و کرامت ملی انجام شود. این رویکرد میتواند به عنوان یک خط قرمز برای دیپلماسی ایران عمل کند.
محمدجواد ظریف، معاون راهبردی رئیس جمهور ایران، نیز بارها بر اهمیت دیپلماسی و گفتگو تاکید کرده و از آمادگی ایران برای مذاکره در زمینههای مختلف سخن گفته است. آقای عراقچی ،وزیر خارجه ایران هم بر این نکته تاکید دارد که هرگونه توافق باید شامل تضمینهایی برای منافع ایران باشد. در این راستا، ایران خواهان تضمینهایی است که نشان دهد آمریکا دوباره به یکجانبهگرایی روی نخواهد آورد.
■ یکی از اهداف کلیدی هرگونه مذاکره بین آمریکا و ایران، ایجاد آرامش در خاورمیانه است. تنشهای موجود در منطقه نه تنها به ضرر دو کشور بلکه به ضرر تمام کشورهای خاورمیانه است. بحرانهای سوریه، یمن و عراق همگی تحت تاثیر روابط ایران و آمریکا قرار دارند. از این رو، دیپلماسی میتواند راهی برای کاهش تنشها و ایجاد ثبات باشد.
ایجاد یک محیط امنتر میتواند زمینهساز همکاریهای اقتصادی و اجتماعی میان کشورهای منطقه باشد. همچنین، کاهش تنشها میتواند به جلوگیری از وقوع جنگهای نیابتی کمک کند و منجر به ایجاد یک فضای مثبت برای توسعه اقتصادی گردد.
■ مذاکرات موفق میتواند زمینهساز جذب سرمایهگذاریهای خارجی در ایران باشد. با کاهش تحریمها و بهبود روابط بینالمللی، ایران میتواند به عنوان یک بازار جذاب برای سرمایهگذاران خارجی مطرح شود. این مسئله نه تنها به نفع اقتصاد ایران خواهد بود بلکه میتواند به ثبات منطقهای نیز کمک کند.
سرمایهگذاری در بخشهایی مانند انرژی، فناوری اطلاعات و زیرساختها میتواند به رشد اقتصادی پایدار کمک کند. همچنین، تقویت روابط تجاری با کشورهای دیگر میتواند به ایران کمک کند تا وابستگی خود را به نفت کاهش دهد و تنوع اقتصادی بیشتری ایجاد کند.
■ یکی از نشانههای مثبت در روابط دو کشور میتواند مذاکره مستقیم دو طرفه و بدون واسطه باشد .بازگشایی سفارتخانه ایران در آمریکا به نقل قول از ترامپ نشاندهنده اراده واقعی این کشور برای بهبود روابط بوده و به افزایش تعاملات فرهنگی و اقتصادی کمک می کند.
در صورت بازگشایی سفارتخانه ایران در آمریکا و حتی در حد کنسولگری نه تنها به تسهیل سفرها و تبادل دانشجویان کمک خواهد کرد بلکه میتواند زمینهساز تبادل فرهنگی و هنری نیز باشد. این ارتباطات میتوانند به کاهش سوءتفاهمها و تقویت اعتماد میان دو ملت کمک کنند.
البته این موضوع بایستی در صورت اعلام رسمی مورد موافقت کشور ایران ، تایید شورای امنیت ملی و مقام معظم رهبری(حفظه الله) قرار گیرد.
■ با وجود امیدواریها برای مذاکرات سازنده، چالشها و موانع زیادی نیز وجود دارد. یکی از بزرگترین چالشها عدم اعتماد ایران به آمریکا است. تحریمها و اقدامات خصمانه تاریخی آمریکا نسبت به ایران باعث شده است که ایران نسبت به آینده مذاکرات بدبین باشد.
علاوه بر این، مسائل منطقهای مانند نفوذ ایران در کشورهای همسایه و برنامههای موشکی ایران نیز میتواند مانع از پیشرفت مذاکرات شود. آمریکا و متحدانش خواهان محدودیتهای بیشتری بر روی برنامه موشکی ایران هستند که ایران آن را نقض حاکمیت ملی خود میداند.
■ در نتیجه مذاکره بین آمریکا و ایران موضوعی پیچیده و چندبعدی است که نیازمند توجه به جزئیات و احترام متقابل است. با توجه به چراغ سبزهایی که دو کشور به یکدیگر نشان دادهاند، امیدواریهایی برای آغاز گفتوگوهای سازنده وجود دارد. این مذاکرات میتوانند به آرامش در خاورمیانه، جذب سرمایهگذاری و آغاز ارتباطات دیپلماتیک منجر شوند. اما تحقق این اهداف نیازمند اراده قوی از سوی هر دو طرف بویژه آمریکا و توجه به منافع ملی است.
در نهایت، آینده روابط ایران و آمریکا بستگی به توانایی هر دو کشور در مدیریت اختلافات و یافتن نقاط مشترک دارد. دیپلماسی میتواند راهی برای رسیدن به توافقات پایدار باشد که نه تنها منافع دو کشور بلکه منافع منطقهای را نیز تامین کند.
به امید سربلندی ایران و ایرانی